Ik herinner het me nog als gisteren, dat ik om twaalf uur ‘s nachts nog even met mama ging kletsen en dat ze me onderbrak. ‘Hey, wat heb jij daar nou?’ ‘Mam, hallo! Ik ben een verhaal aan het vertellen!’. Ik keek in de spiegel, en ze had gelijk: wat zat daar nou voor rare bult boven mijn sleutelbeen? Impulsief zochten we op Google, waar we niet heel vrolijk van werden. Misschien was even langs de dokter gaan toch niet zo’n slecht idee. Maar dat dat ‘even’ inhield dat ik vervolgens in een achtbaan van onderzoeken terecht kwam? Dat had ik niet gedacht. Foto’s maken, bloedprikken, echo, botboring, punctie, CT scan, operatie… Het was niet niks, maar wat moet dat moet! En het is uiteindelijk niet voor niks geweest. Vandaag heb ik te horen dat ik de ziekte van Hodgkin heb. Bekijk bericht