Daar zijn we dan, bijna een week verder na mijn eerste chemotherapie. Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen! Misschien heb je op Twitter wel het één en ander kunnen volgen, want daarop laat ik regelmatig even weten hoe het met me gaat. Maar een grote update op mijn blog is misschien ook wel handig. Laten we gewoon bij het begin beginnen en dan beetje bij beetje vertellen hoe het met me gaat. Want vorige week maandag was er immers nog niks aan de hand! Bekijk bericht
Ik herinner het me nog als gisteren, dat ik om twaalf uur ‘s nachts nog even met mama ging kletsen en dat ze me onderbrak. ‘Hey, wat heb jij daar nou?’ ‘Mam, hallo! Ik ben een verhaal aan het vertellen!’. Ik keek in de spiegel, en ze had gelijk: wat zat daar nou voor rare bult boven mijn sleutelbeen? Impulsief zochten we op Google, waar we niet heel vrolijk van werden. Misschien was even langs de dokter gaan toch niet zo’n slecht idee. Maar dat dat ‘even’ inhield dat ik vervolgens in een achtbaan van onderzoeken terecht kwam? Dat had ik niet gedacht. Foto’s maken, bloedprikken, echo, botboring, punctie, CT scan, operatie… Het was niet niks, maar wat moet dat moet! En het is uiteindelijk niet voor niks geweest. Vandaag heb ik te horen dat ik de ziekte van Hodgkin heb. Bekijk bericht
